Yorgunluk!

Offf Offf! Artik ask yok, su yok bu yok; sadece ayakalarimin sizisi var. Ya kim diyorki calisinca basarirsin diye, calisip da basaramamak var bu dunyada, hatta abartip cok calisip da basaramamak da var. Ya da iki gun calisip da calistigini abartmak:) Neyse iste yorgunum bugun ben, hem de cok yorgunum. Bir de yazdikca anliyorum ki, ben artik iki kelimeyi bir araya getiremez olmusum, yazik olmusum valla... Allah'tan kimse okumuyor. Daha da yazmiyim zaten. Sevgiler ve saygilar....

Aman Allah'im!

Ben hala bu moddan kurtulamadigim icin, biraz daha asktan acidan dem vurcaga benzerim. Bir insanin sana karsi ilk hatanin sorumlusu kendisi, ikincisinin sorumlusu ise ona izin verdiginiz icin sizsinizdir. Her ne kadar bir insanin kendi kendine neden aci verdiginin, gore gore, bile bile kendine iskence ettiginin nedenleri bilemiyorum, adina ask diyorlar; niyeyse ona bile inanamiyorum. Hepimizin zayif yonleri var, kimimiz terkedemiyoruz, kimimiz asik olamiyoruz, kimimiz kendi haklarimizi koruyamazken, kimimiz baskalarinin hakkini yemekten kendimizi alikoyamiyoruz. Ben anladimki en buyuk cabalarimdna biri herkesi mutlu etmek, dogru yapmak, dogru olmak. Belki gucsuzum, belki herkes yalnissin dediginde, hayir dogruyum diyecek kadar guvenmiyorum kendime, belki insanlari kirmak bir sekilde canimi yakiyor ve tamirini kendim yapamiyorum. Her neyse nedeni hala bu caba icindeyim, ne gitmeyi biliyorum, ne de giderken kotu taraf olmayi ve sirf bu yuzden iste bu yuzden hala ve hala canim yaniyor. Bu bir sinav belki benim icin, hersey zamanla ogreniliyor ve bunu da ogrenecegim.

Meger sevgiyi biz kendi icimizde yaratiyormusuz, aciyi, mutlulugu, huzuru yada huzursuzlugu da. Meger her nereye gitsek kendi huzursuzlugumu bizi birkamiyormus. Yani mutlu olmak icin tatile gitmek, sinavi gecmek, Turkiye'ye donmek, bir arkadasi gormek, daga tirmanmak yada colde dolasmak gerekmiyormus. Mutluluk secim meselesiymis. Meger sevdigini dusundugun yada sevdigin insana guvensizlik, onu affetmemek kendine kizmak, kendini affettmemekmis. Sevmek kabullenmek, beklememekmis, mutluluk da beraberinden gelirmis. Peki neden bu kadar uzun suruyor zaten bekledigimiz seyleri idrak etmemiz, neden bu kadar uzun suruyor insanin huzursuzlugunun sebebini bulmasi. Dunyada kontrol edebilecegin tek insanin kendin oldugunu anlamak neden bu kadar zaman aliyor. Bir tek kendi duygularini dizginleyebilir, bir tek kendini telkin edip kendi huzurunu saglayabilirsin. Ve umarim bunlari anlayabildigin zaman bunlari yapabiliyor olabilirsin:)